De een kijkt er al weken naar uit, de ander is blij als de dag voorbij is: je verjaardag. Afgelopen zondag mocht ik ook weer een kaarsje extra uitblazen.
Als kind was ik dol op verjaardagen. Hartstikke leuk als er weer een uitnodiging voorbij kwam voor feestjes van vriendjes en vriendinnetjes. Maar het allerleukste vond ik mijn eigen verjaardag; trakteren op school, felicitaties ontvangen van alle juffen en meesters, de huiskamer met slingers en ballonnen versierd, een heerlijke zelfgebakken verjaardagstaart van mijn moeder, kaarsjes uitblazen, cadeautjes uitpakken, verjaardagskaarten, toegezongen worden door je klas en je familie, uitkiezen wat je 's avonds wilde eten, ik stond echt een dag helemaal in de belangstelling. Genieten dat ik deed!
Nu ik weer opnieuw (figuurlijk) een kaarsje extra mocht uitblazen dacht ik hier nog eens aan terug en ook hoe dat in de loop van de tijd verandert. Naarmate ik ouder word, vind ik mijn verjaardag minder belangrijk. Of beter gezegd de invulling van mijn verjaardag verandert. Waar het vroeger niet groot genoeg kon zijn, vind ik het nu veel gezelliger om het (een paar keer) in kleiner verband te vieren. Meer aandacht voor elkaar, echt even in gesprek kunnen zonder dat ik loop te rennen met koffie, gebak, drankje hier en daar om de kaas en worst rondjes niet te vergeten. Corona heeft hier zeker richting aan gegeven en het bevalt me eigenlijk nog steeds super goed.
Waarbij het vroeger draaide om de cadeaus, heeft mijn verjaardag nu een andere betekenis gekregen. Ik ben me er steeds meer bewust van dat ik weer een jaar in goede gezondheid mag bijschrijven. En dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Ik kies bewust kleine groepjes mensen om het samen mee te vieren, mensen die er voor mij toe doen, die ik waardeer en die mij ook waarderen. Groots klinkt in kinderoren mooi, maar de wijshoud komt met de jaren (oh jee ik word echt oud) en dan ga je toch echt genieten van andere kleinere dingen.
Kommentare