Na jaren vakantie te hebben gevierd in Oostenrijk, heerlijk comfortabel in een appartement met alles erop en eraan, had ik dit jaar het voorstel om weer eens te gaan kamperen. Kamperen met drie pubers, hoe haal je het in je hoofd? Alleen het voorstel al ‘mam ik ga echt niet meer met jullie in een tent’, ‘mam is daar wel WIFI’, ‘mam hoe doen we dat met mijn PlayStation?’. Enorme urgente vragen natuurlijk van mijn drie schatjes.
Hoe deden we dat vroeger ook alweer (ik hoor mijn kinderen alweer zuchten). Uitslapen, tenminste als je tent in de schaduw stond, daarna om 11 uur naar het strand. Uren bakken in de zon, ingesmeerd met heerlijke kokosolie, wandelen langs het strand, nieuwe mensen leren kennen, amper contact met thuis. Ontmoeten, mijmeren, dagdromen, verwonderen.
Herinner jij nog hoe het was zonder internet? Zonder smartphone? Vakantie was ook echt vakantie. Op zoek naar een telefooncel voor als je nog even contact met thuis zocht om je bezorgde ouders te laten weten dat je nog leefde en je het enorm naar je zin had. Of je stuurde een ansichtkaart. Of met je ouders in de auto, je moeder met zo’n grote papieren landkaart voor zich, die het hele uitzicht ontnam, half ruziënd met je vader omdat ze weer een afslag hadden gemist. Maar je was weken echt weg van je dagelijkse beslommeringen. Van de mensen thuis. Je had geen contact. Behalve in een noodgeval.
Hoe anders is dat nu?
Ook vakanties plan je vol, terwijl je zou moeten afschakelen. Maar dat doe je niet, voelt vreemd en onbekend. Net als ik ben je dingen aan het doen. Je leest een boek of luistert eindelijk die podcast, heerlijke ontspanning, zeg nou zelf. Maar daarna gaan we op stap om het maximale eruit te halen. De hele omgeving wordt grondig in kaart gebracht, je bezoekt de plaatselijke marktjes, vinkt alle highlights af, maakt stadswandelingen of bezoekt de watervallen. Alles om maar niets te hoeven missen. Op zich niks mis mee, mits er voldoende balans is met ontspanning.
Wees je er van bewust dat deze balans zoek raken in een heel klein hoekje kan zitten: in verloren momenten speel je met je telefoon en check je of er nog (werk)mails zijn. In de rij voor de kassa van de supermarkt beantwoord je nog even dat ene appje. Je checkt de socials en ziet dat de buurman zijn huis te koop heeft staan, even navragen bij die en die. Je reageert op een uitnodiging voor een feestje en je moet natuurlijk niet de verjaardag van je zwager vergeten. En ook bij verveling grijp je naar je smartphone. Zelfs op de wc. Zeker. Je bent niet de enige. Je bent zo gewend aan je drukke leven – de 24/7 economie – dat je niet weet hoe dat moet niets doen. Geen plannen hebben? Dat is iets van vroeger…
En dus hebben wij dit jaar voor het eerst geen plannen. Wij hebben niks gereserveerd, wij proppen onze tent en bijzettentje (beetje privacy mam), slaapzakken, matjes, stoelen, tafel, gasfornuis, kleding, pannen, bestek, koelbox, afwasteiltje (nee, er is daar geen afwasmachine), tube vloeibaar wasmiddel (bestaat dat?! Ja dat bestaat) etc. in onze auto, deze vullen we af met 2 volwassenen en drie gezellige tieners en dan rijden we naar… daar waar de zon schijnt.
Iedereen die ik dit vertel, krijgt plaatsvervangende stress, en wij? Ach we vinden vast wel ergens een mooi plekje. En als het daar niet bevalt, zoeken we een ander plekje. In ieder geval een plekje om even niks te moeten, op te laden, om daarna weer energiek alle leuke projecten, trajecten en klantafspraken op te pakken die na de vakantie weer op me staan te wachten.
Komende weken ben ik dus even offline, wanneer we gaan en waar we heen gaan geen idee. We gaan het ervaren. Mocht het me niet bevallen, zal ik dat eerlijk toegeven 😊.
Fijne vakantie als je zover bent.
𝐼𝓁𝑜𝓃𝒶 𝒦𝓁𝑒𝒾𝓃 𝐻𝑒𝑒𝓇𝑒𝓃𝒷𝓇𝒾𝓃𝓀