Wanneer blijf je, wanneer ga je?

De laatste tijd begeleid ik steeds vaker mensen die met een vaststellingsovereenkomst (VSO) te maken krijgen. Soms omdat ze er zelf voor kiezen, soms omdat het voelt alsof de keuze voor hen is gemaakt. En altijd met dezelfde vragen: Wat nu? Wat betekent dit voor mijn toekomst? Waar doe ik goed aan?

Voor wie nog niet zo bekend is met een VSO: dit is een beëindigingsovereenkomst tussen werkgever en werknemer. In plaats van ontslag via de kantonrechter of het UWV, komen beide partijen onderling tot een akkoord over de beëindiging van het dienstverband.

Dit kan voordelen hebben, denk aan een nette afwikkeling en de mogelijkheid om een WW-uitkering te behouden, maar het voelt vaak ook als een sprong in het diepe.

En geloof me, ik weet hoe dat voelt. Ik heb zelf ook met een VSO te maken gehad.

Jarenlang werkte ik bij de Rabobank, comfortabel binnen een bekende structuur. Tot de reorganisaties kwamen. En weer een reorganisatie. En nog een. Ik voelde me een speelbal, steeds opnieuw in een andere functie, zonder zelf aan zet te zijn. (Leuke brug naar mijn bedrijfsnaam ;-)

Het brak me op. Letterlijk. Een longontsteking die maar niet over wilde gaan, omdat de gedachte aan terugkeren naar mijn werk me geen energie gaf. En toen zei de bedrijfsarts iets wat me is bijgebleven: “Je zit nu in een ongelukkige zekerheid, maar je kunt ook kiezen voor een gelukkige onzekerheid.”

Die raakte. Want daar zat ik: vast in iets wat ik kende, maar wat me niets meer bracht.

Ik wilde verandering, maar de gedachte om iets los te laten zonder te weten wat ervoor in de plaats kwam, was doodeng. En dan de reacties uit mijn omgeving: “Je gooit toch geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt?” Maar die oude schoenen knelden, en hoe langer ik ze aanhield, hoe pijnlijker het werd.

Dus ik sprong. Natuurlijk niet zomaar, ik schakelde een jurist in, want zekerheid mag best een beetje meespelen in onzekerheid, en ik volgde een loopbaantraject om te ontdekken wat ik écht wilde. En wat bleek? Door het heft in eigen handen te nemen, voelde ik juist méér controle. Ja, het was spannend. Ja, er waren momenten van twijfel. Maar ik kreeg er iets heel waardevols voor terug: vrijheid, regie en het besef dat ik zelf de koers van mijn toekomst bepaal.

Ik deel mijn verhaal omdat ik weet hoe groot deze stap voelt. En als jij nu op dat punt staat, weet dan: onzekerheid kan spannend zijn, maar het kan ook de start zijn van iets heel moois.